بررسی تأثیر بازگذاشتن پریتوان جداری بر میزان چسبندگی در زنان تحت عمل سزارین بستری در زایشگاه نیک نفس بیمارستان شهید باهنر کرمان

چسبندگی های بعد از عمل یکی از علل مهم عوارض بعد از عمل جراحی از قبیل انسداد روده، ناباروری و مشکلات حین عمل در اعمال جراحی بعدی می باشد. بر اساس نتایج برخی مطالعات انجام شده بر روی حیوانات و نمونه های انسانی، بازگذاشتن پریتوان جداری چسبندگی کمتری را به دنبال دارد. با توجه به اختلاف نظر در مورد بستن یا بازنگهداشتن پریتوان جداری، این مطالعه که بیش از 5 سال به طول انجامید، به منظور تعیین تاثیر بازنگهداشتن پریتوان جداری بر میزان چسبندگی بعد از عمل سزارین صورت گرفت. از 300 زن باردار واجد شرایط که وارد مطالعه شدند، در مورد 148 نفر عمل سزارین با بستن و 152 نفر با بازنگهداشتن پریتوان جداری صورت گرفت. در عمل جراحی بعدی (سزارین یا هیسترکتومی حداقل 34-31 ماه بعد) میزان چسبندگی و فتق در محلهای مختلف مشاهده و ثبت گردید. نتایج نشان داد متغیرهای سن، وزن، تعداد زایمان و عفونت لگن بین دو گروه مورد مطالعه تفاوت معنی داری ندارد. ولی از نظر نوع عمل (اورژانس یا انتخابی) و فاصله زمانی بین دو عمل اختلاف معنی دار بود (05/0 p>). بروز چسبندگی متوسط یا شدید در هر یک از نواحی جدار شکم، فاشیا، پریتوان، امنتوم، روده ها و مثانه در زنانی که پریتوان جداری آنها بسته نشده بود به ترتیب 5/38%، 1/8%، 9/18%، 4/7%، 7/2% و1/31% و در گروهی که پریتوان بسته شده بود به ترتیب 98%، 3/53%، 6/81%، 4/72%، 4/18% و1/94% بدست آمد. مقایسه شدت چسبندگی در نواحی مذکور و مجموع نواحی در دو گروه تفاوت معنی دار آماری را نشان داد (0001/0 p<)؛ به طوری که در همه موارد بازنگهداشتن پریتوان چسبندگی کمتری را به دنبال داشت. مقایسه کل چسبندگی در هر یک از گروهها بر حسب متغیرهای سن، وزن و تعداد زایمان در هیچ موردی تفاوت معنی داری را نشان نداد؛ گرچه برتری بازنگهداشتن پریتوان در پیشگیری از ایجاد چسبندگی بعد از عمل سزارین بر اساس نتایج این تحقیق مورد تایید قرار گرفته است، اما نمی توان نتایج آن را به کلیه اعمال جراحی شکمی تعمیم داد. بنابراین تکرار چنین نتایجی در پژوهشهای بعدی و نیز در مورد سایر اعمال جراحی شکمی، امکان کاربرد قطعی آن را فراهم می سازد.